ID #61360 | ημερομηνία: 2021-12-03
Χαρά Δελλή (μη εγγεγραμμένος χρήστης) |
79 κριτικές
Το βασίλειο – Jo Nesbø
Η σύγχρονη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία και ο μετρ της Jo Nesbø μας προσφέρουν ακόμα ένα εκρηκτικό και πολυεπίπεδο θρίλερ, μάλλον ψυχολογικό/ψυχογραφικό αυτή τη φορά. Ένα πρωτότυπο, ανατρεπτικό κι αγωνιώδες νουάρ ανάγνωσμα.
Το βασίλειο. Δύο αδέλφια. Μία σύζυγος. Ένα κτήμα. Μυστικά και δολοφονίες. Ποιον να προστατέψεις; Τι γίνεται όταν η ηθική συγκρούεται με το οικογενειακό χρέος; Τι μένει όταν γκρεμίζονται συθέμελα οι ψευδαισθήσεις μιας οικογένειας και της κλειστής κοινωνίας ενός ορεινού νορβηγικού χωριού; Όταν αποκαλύπτονται οι πιο ισχυρές ανθρώπινες ορμές;
Θα έλεγα ότι το σχολείο που πήγαινα εκείνο τον καιρό όταν συναντιόμουν με τη Ρίτα Βίλουμσεν πάνω στο βοσκοτόπι άξιζε περισσότερα από οποιοδήποτε πανεπιστήμιο ή ακαδημία, αλλά σίγουρα θα ήμουν υπερβολικός, και μάλιστα πολύ. Όμως είχε την ίδια σημασία για μένα όπως και το VOLVO 240, όταν το οδήγησα έξω απ’ το χωριό. Μου άνοιξε τα μάτια ότι υπήρχε εκεί έξω ένας τελείως άλλος κόσμος. Ένας κόσμος για τον οποίο μπορούσα να ονειρεύομαι ότι ήταν δικός μου, αρκεί να μάθαινα τους κώδικες των μυημένων. Αλλά δεν θα τους μάθαινα. Όχι εγώ, ο δυσλεκτικός αδερφός.
Μυστικά και ψέματα λιμνάζουν κάτω από την ατάραχη επιφάνεια της επαρχίας και των οικογενειακών σχέσεών της. Οι ρυθμοί της ζωής εκεί είναι αργοί -παραλληλίστε το με την αφήγηση-. Η κακοποίηση δίπλα στην ελπίδα, ο έρωτας στην καταστροφή. Και μια εμμονική αγάπη…
Ένα οικογενειακό χρέος, συχνές αναπάντεχες ανατροπές και πτώματα, θάνατος και διαμελισμοί… σε μια επική αφήγηση. Δόλος, ψεύτικες αποδείξεις, γεγονότα, κρίσεις, ανατριχιαστικές σκέψεις, φονικά ένστικτα, παραπλάνηση κι εξαπάτηση που κρύβουν την αλήθεια. “Διαφορετικά” πρότυπα, παραμορφώσεις, ανασφάλειες κι απωθημένα, κρυμμένα εντέχνως κάτω από το χαλί, πίσω από τη μάσκας της ισχυρότητας και της παντοδυναμίας. Το καλοδομημένο βασίλειο σε κερδίζει σελίδα-σελίδα, με τις προδοσίες του, τη βία από το παρελθόν των ηρώων του, τη μοναξιά που αποπνέουν, μέχρι το σπαρακτικό φινάλε.
Το βασίλειο, το Όπγκαρντ, είναι το κτήμα και η οικία του Ρόι και του Καρλ, δυο αδερφών, σε ένα χωριό της Νορβηγίας. Ένα σπιτάκι, μια αποθήκη κι ένα χερσοχώραφο μιας οικογένειας με δυο επιζώντες… Οι δυο τους είχαν ένα αρκετά δύσκολο παρελθόν, με τραυματικές εμπειρίες. Ο μεγαλύτερος Ρόι πάντα όμως βοηθούσε τον μικρότερο Καρλ κι έβρισκε λύσεις για ό, τι παρουσιαζόταν εξαιτίας του.
Ώσπου το αυτοκίνητο των γονιών των δυο παιδιών πέφτει στον γκρεμό με τους γονείς να σκοτώνονται επί τόπου…
Ο ένας αδελφός, ο Ρόι, μένει στο χωριό και δουλεύει χωρίς μεγάλα όνειρα ή φιλοδοξίες. Ο άλλος, ο Καρλ, με υποτροφία για Αμερική, ξεκινά να ασχολείται με τις επιχειρήσεις και μεταναστεύει στον Καναδά, μέχρι να επιστρέψει επιτυχημένος στον τόπο του, με την σύζυγό του Σάνον, και όραμα να χτίσουν ένα επιβλητικό ξενοδοχείο-spa στα ορεινά του χωριού, μια επένδυση με συμμετοχή όλων των κατοίκων χωρίς κεφάλαια. Όταν ο αρχικός ενθουσιασμός χάσει τη λάμψη του, το παρελθόν παίρνει τη σκυτάλη…
Μερικές βδομάδες αργότερα, είδα μια μέρα τη Μαρί Ος στην Καφιστόβα.
Ήταν πανέμορφη. Και σίγουρα «επικίνδυνα έξυπνη», όπως είχε πει κάποιος, αν μη τι άλλο ήξερε πώς να μιλάει και, σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα, είχε βγάλει νοκ άουτ πολύ μεγαλύτερους πολιτικούς όταν εκπροσώπησε τη Νεολαία του Εργατικού Κόμματος σε μια δημόσια συζήτηση στο Νοτόντεν πριν από τις δημοτικές εκλογές. Η Μαρί Ος στεκόταν εκεί με ολόισια πλάτη σαν ράχη ελαφίνας, χοντρές ξανθές πλεξούδες, στήθος που τεντωνόταν κάτω από το μακό μπλουζάκι της, με τον Τσε Γκεβάρα και παγερά γαλάζια μάτια. Μ’ ένα λυκίσιο βλέμμα, που με προσπέρασε μέσα στην Καφιστόβα, σαν να έψαχνε κάποιον άξιο να τον κυνηγήσει, και αυτός δεν ήμουν εγώ. Ένα ατρόμητο βλέμμα, σκέφτηκα. Το βλέμμα αυτών που βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας.
Η επιτυχία του συγγραφέα αυτή τη φορά έγκειται στο ότι αφήνει την άβυσσο της ψυχής να οδηγήσει την πένα του, στη γκάμα των συναισθημάτων και στους σύνθετους χαρακτήρες των ορεσίβιων ηρώων του, στο σκηνικό σκότους και ιλίγγου, στο νωχελικό αλλά άψογα εκτελεσμένο ρυθμό του, στην αυξανόμενη ένταση, στην υπερβολική κατάληξή του. Ό, τι ξετυλίγεται αργά κορυφώνεται με τρόμο…
Έτσι όπως φαινόταν να έχει διώξει απ’ το νου του τη νύχτα του Φριτς. Κάποιες φορές έδειχνε σχεδόν σαν να την είχε ξεχάσει. Δεν μιλούσαμε ποτέ γι’ αυτήν, λες και καταλαβαίναμε κι οι δυο ότι, αν την τυλίγαμε με πολλά πέπλα σιωπής και χρόνου, μια μέρα ίσως να μην έμενε παρά μόνο μια ηχώ της, όπως οι αναδρομές σε εφιάλτες που για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πιστεύεις ότι όντως έχουν συμβεί, πριν θυμηθείς την πραγματικότητα και επανέλθει ο σφυγμός σου σε φυσιολογικά επίπεδα.
Απόλαυσα τις αφηγηματικές πινελιές παρελθόντος/παρόντος μέσα σε μια αμιγώς πρωτοπρόσωπη γραφή. Τις ανατροπές που σε κατακλύζουν. Την εμβάθυνση στους χαρακτήρες μέσα από τις μύχιες σκέψεις του πρωταγωνιστή Ρόι. Τις λεπτομέρειες για τη ζωή στη Βόρεια Νορβηγία, στην απομονωμένη ύπαιθρο. Η άριστη μετάφραση αποδίδει αριστοτεχνικά έννοιες του νορβηγικού τρόπου ζωής στην ελληνική πραγματικότητα.
Βρήκα περιττές πάντως κάποιες σελίδες όγκου του. Κάποιες επαναλήψεις, κάποιες ομοιότητες σκηνών, γεγονότων.
Πρόκειται για ένα διφορούμενο ανάγνωσμα, καλύτερα να αποκτήσετε προσωπική άποψη αφού το τελειώσετε.