Η ιστορία της θεραπαινίδας
Συνολική βαθμολογία (1-10):
8.6
Κριτικές
30
Παρακολούθηση βιβλίου
Εγγράψου δωρεάν στο Bookfriends.gr, επίλεξε Παρακολούθηση βιβλίου και θα σε ενημερώνουμε κάθε φορά που ένας αναγνώστης γράφει ένα νέο review για το βιβλίο αυτό!
Γράψε τη δική σου κριτική
Κριτικές βιβλίου: 30
ID #45950 | ημερομηνία: 2021-01-16
akantareads | 62 κριτικές
Αξίζει να διαβαστεί!
Η Margaret Atwood, πάντα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από την εποχή της. Γράφει αυτό το βιβλίο, μέσα στο οποίο συναντάμε όλα τα γεγονότα που μας απασχολούν και σήμερα. Η ιστορία της Τουφρέντ, της Θεραπαινίδας εκτυλίσσεται στην χώρα με το βιβλικό όνομα Γαλαάδ, η οποία Γαλλαδ τοποθετειται απο την συγγραφέα εκεί που ήταν οι Η.Π.Α., και έχει καταλυθεί από το ανδροκρατούμενο καθεστώς. Στην Γαλαάδ, δεν υπάρχουν ελεύθερες γυναίκες, οι οποίες μπορούν να ντυθούν και να μιλήσουν όπως θέλουν, είναι ιδιοκτησία των ανδρών, δηλαδή των Συζύγων. Η συγγραφέας παρουσιάζει και θίγει μια κατάσταση που ακόμα συναντάται και σήμερα σε πολλά σημεία του πλανήτη, εκτος της Δύσης, και κυρίως στο Ισλάμ. Η συγγραφέας έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη κοινωνία, που είναι χωρισμένη σε Κυβερνήτες, η ελίτ της κοινωνίας με την απόλυτη εξουσία, οι Σύζυγοι των υπόδουλων γυναικών, οι Θείες, οι οποίες έχουν αναλάβει τον ρόλο της εκπαίδευσης απέναντι στις Θεραπαινιδες, που ρόλος τους είναι να κάνουν παιδιά στις οικογένειες που δεν μπορούν να αποκτήσουν. Τέλος, οι Μάρθες, αποτελούν το υπηρετικό προσωπικό του σπιτιού. Μου άρεσε η απάθεια που είχε η Margaret, απέναντι στην Τουφρέντ γιατί με αυτό τον τρόπο δεν προσπαθεί να σου επιβάλλει τις δικές της σκέψης και τα δικά της πρέπει. Μας παρουσιάζει την ιστορία, δινοντάς μας μια πολύ δυνατή ηρωίδα, γιατί βλέπουμε την πορεία της από την αρχή, και το πώς κατέληξε στην Γαλαάδ: ήταν αδύναμη και φοβισμένη αλλά μέσα από τις δυσκολίες που συνάντησε, έχτισε μια πολύ δυνατή προσωπικότητα. Ήθελε να ερωτευτεί, ήθελε να κάνει έρωτα, ήθελε να ζήσει. Όμως, αυτό δεν ήταν δυνατό, η Τουφρέντ δεν έχει λόγο, δεν έχει όνειρα, δεν μπορεί να ζήσει. Ένα μυθιστόρημα αλληγορία.
ID #45677 | ημερομηνία: 2021-01-10
Joy | 21 κριτικές
Συγκλονιστικό
Η Γαλαάδ βρίσκεται εκεί που παλιά υπήρχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, μόνο που πλέον το καθεστώς αυτό έχει καταλυθεί και τη θέση του έχει πάρει ένα απολυταρχικό, ανδροκρατούμενο και θρησκευτικό καθεστώς. Δεν υπάρχουν πολλές ελευθερίες, για τις γυναίκες ουσιαστικά καμία. Οι γυναίκες στη Γαλαάδ δεν έχουν καμία ιδιοκτησία, αντίθετα οι ίδιες είναι ιδιοκτησίες των αντρών. Υπάρχουν οι Σύζυγοι, οι Μάρθες, που είναι ουσιαστικά οι υπηρέτριες, οι θεραπαινίδες, υπηρέτριες πάλι, με σκοπό ύπαρξης να δώσουν παιδιά στις άτεκνες οικογένειες και υπάρχουν και οι Θείες, οι οποίες φροντίζουν να εκπαιδεύουν και να τιμωρούν τις Θεραπαινίδες. Καλώς ήρθατε στην Δημοκρατία της Γαλαάδ... Το πρώτο που πρέπει να κάνετε, είναι να ξεχάσετε την έννοια Δημοκρατία και Ελευθερία...
ID #44177 | ημερομηνία: 2020-11-30
Αννα-Μαρία Μπουρλή | 5 κριτικές
Η αιχμή του φεμινιστικού δόρατος
Σε μια δυστοπία, ένα αλλόκοτο πραξικόπημα ανατρέπει κάθε κοινωνική και πολιτική ισορροπία στις ΗΠΑ. Οι γυναίκες χάνουν την ελευθερία και τα δικαιώματά τους, και απορροφώνται από έναν πατριαρχικό μηχανισμό που τους επιβάλλει συγκεκριμένο ρόλο. Οι “τυχερές” επιτελούν ρόλο συζύγου, κάποιες χρησιμοποιούνται ως υπηρετικό προσωπικό σε πλούσια σπίτια, κάποιες άλλες μετατρέπονται σε όργανα επιβολής της τάξης, ενώ η πρωταγωνίστρια ανήκει στην κατηγορία των handmaids, ένα επίλεκτο σώμα γόνιμων γυναικών (χαρακτηριστικό σπάνιο στο σύμπαν της ιστορίας), που "εκπαιδεύονται" και μοιράζονται σε σπίτια της υψηλής κοινωνίας, επιφορτισμένες με το καθήκον να κυοφορήσουν το παιδί των αρχηγών της κάθε οικογένειας. Το Handmaid’s Tale, αποκαλύπτει μια τολμηρή και αντιδημοφιλή (ιδιαίτερα μέσα στο φεμινιστικό κίνημα) παραδοχή: η πατριαρχική καταπίεση ασκείται στις γυναίκες από τους άνδρες, αλλά όχι μόνο από αυτούς. Ασκείται και από τις γυναίκες. Μέσω ενος λανθανοντος μιμιτισμού, οι ίδιες οι γυναίκες σε περιβάλλον ακραίας πατριαρχίας, εξουσιάζουν και τυρρανούν τις ιεραρχικά κατώτερες τους γυναίκες. Ένα τερατωδες σύστημα που επιβιώνει επιστρατεύοντας τα ίδια τα πρωταρχικά θύματά του προκειμένου να εδραιωθεί και να καταλήξει ως κάτι το δεδομένο, σχεδόν μια αυτονόητη πραγματικότητα. Παράλληλα, τα δευτερεύοντα θύματα της πατριαρχίας, οι άνδρες, εγκλωβίζονται σε μια εξίσου σκληρή συνθήκη: ο πρωταγωνιστής, παρ'όλη την εξουσία και τα προνόμιά του είναι ένας βαθια δυστυχισμένος άνθρωπος, ανίκανος να επικοινωνήσει ουσιαστικά με τους γύρω του, ένα δυσλειτουργικό άτομο που έχει ανάγκη τις γυναίκες ψυχολογικά και πρακτικά πολύ περισσότερο απο όσο νομίζει πως τον έχουν αυτες. Όσο και αν προσπαθεί του είναι απολύτως αδύνατον να ικανοποιηθεί υπαρξιακά απ’ την ακραία πατριαρχική κοινωνία που ο ίδιος βοήθησε να φτιαχτεί. Ταυτόχρονα, η σύζυγός του, μια trophy wife, δέχεται ευθέως τον δεσποτισμό του που την βουλιάζει σε απελπισία και θυμό, όμως ανακυκλώνει το παράδειγμά του βασανίζοντας τις κατώτερές της, σχεδόν αυτοματοποιημένα, ανίκανη να συνειδητοποιήσει πως στην ουσία επιτίθεται εναντίον του ίδιου της του εαυτού. Η πατριαρχία κυκλοφορεί περήφανη ή και ινκόγκνιτο, μεταδίδεται από τον έναν στον άλλο και μολύνει αδιακρίτως φύλου. Δεν είναι ο σκοπός, είναι το μέσον και ως τέτοιο μας κάνει να χαμογελάσουμε πικρά με την έκταση και την ένταση που εξαπλώνεται κυριολεκτικά σαν ιος. Σε μια εποχή οπου οποιαδήποτε αναφορά στις έννοιες του φεμινισμού και της πατριαρχίας αντιμετωπίζεται με ειρωνεία, καχυποψία, ακόμη και ανοιχτή εχθρότητα, η Τέχνη δημιουργεί ένα ανάγνωσμα, μια παραβολή που επαναδιαπραγματεύεται ζητήματα απολύτως σημαντικά: η ισότητα των φύλων, η κατάρριψη των στερεοτύπων, η καταπολέμηση του σεξισμού και ο τερματισμός της δαιμονοποίησης των γυναικών είναι αιτήματα που ξανασυστήνονται μακρια απο υπερβολές και τον ξύλινο λόγο, μέσω ενός βιβλίου και μιας σειράς φτιαγμένα για τις ευρείες μάζες. Συνεπακουλούθως, σήμερα, ένα ενήλικο, στοιχειωδώς μορφωμένο, με μεση-φυσιολογική νοημοσύνη άτομο, που διατηρεί μια ελάχιστη επαφή με τον σύγχρονο κόσμο, είναι αδύνατον να είναι "κατά" του φεμινισμού. Για τους μαύρους, τους LGBTQ, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και ψυχικά νοσήματα, τους προσφυγες και για κάθε καταπιεσμένη και περιθωριοποιημένη ομάδα, το φεμινιστικό κίνημα θα είναι πάντα η αιχμή του δόρατος, η ιδεολογική αφετηρία για την διεκδίκηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
ID #40674 | ημερομηνία: 2020-10-06
Ελένη Μιχαλοπούλου | 190 κριτικές
Αριστούργημα
Μια ιστορία φανταστική. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Στο μυθιστόρημα αυτό βλέπουμε να θίγονται θέματα για την ελευθερία, την θέση και τα δικαιώματα της γυναίκας. Κάπου στο μέλλον. Εκεί που σήμερα βρίσκονται οι ΗΠΑ υπάρχει η Γαλαάδ υπό θρησκευτικό καθεστώς. Μια αίρεση όπου οι γυναίκες δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα. Χωρίζονται σε ,Μαρθες ( γυναίκες που υπηρετούν και φροντίζουν το σπίτι), συζυγοι (γυναίκες των ανδρών), Θεραπαινιδες ( γυναίκες υπηρέτριες που χρησιμεύουν μόνο για αναπαραγωγή) και θείες ( γυναίκες που εκπαιδεύουν τις θεραπαινιδες). Ένα βιβλίο που θίγει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και σε ταρακουνάει σε κάθε πρόταση. Η γραφή της Ατγουντ είναι μαγική. Οι Διαθήκες είναι η συνέχεια.
ID #38135 | ημερομηνία: 2020-09-26
Eliza Athanasiadou | 1 κριτικές
Φαινόμενο!
Ένα μέλλον δυστοπικό, μια ιστορία που όσο προχωράει τόσο σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό! Σε συγκλονίζει και σε απωθεί ταυτόχρονα μα δεν μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις!
ID #36044 | ημερομηνία: 2020-09-08
Book2chance | 122 κριτικές
Δυστοπια
Το μυθιστόρημα της Ατγουντ μου κέντρισε το ενδιαφέρον απο τις πρωτες του σελιδες.Αναδεικνυει τη θέση της γυναίκας ως υποχείριο στον θρησκευτικό φονταμενταλισμο σε ένα όχι κ τόσο μακρινό δυστοπικό μέλλον.Μια πατριαρχική κοινωνία που στέρησε όλα τα δικαιώματα των γυναικών κ τις όρισε ως πορφυρές δούλες με μοναδική υποχρέωση την συμβιβαστική αναπαραγωγή.Το σκηνικό θυμίζει μεσαιωνικό σκοταδισμό κ σου υπενθυμίζει οτι όλα οσα θεωρουμε δεδομένα μπορούν να ανατραπούν μέσα απο απερίσκεπτες πολιτικές επιλογές
ID #35105 | ημερομηνία: 2020-08-31
Κωνσταντίνα Χρυσικού | 1542 κριτικές
Ιδιαίτερο!
Ένα βιβλίο για τα δικαιώματα της γυναίκας και την καταπίεση, Μια ιστορία σκοτεινή και νοσηρή. Δεν είναι από τα εύκολα βιβλία και σίγουρα θα σας προκαλέσει αντικρουόμενα συναισθήματα. Παρόλα αυτά θα σας προβληματίσει. Διαβάστε το!
ID #35052 | ημερομηνία: 2020-08-31
Ελενίτα Βαρωνου | 34 κριτικές
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΟ HANDMAID'S TALE, ΜΕ ΤΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΝΑ ΔΩ ΤΗ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.. Κ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΝΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΤΑΙΝΙΕΣ Η ΣΕΙΡΕΣ.. ΣΕ ΕΝΑ ΔΥΣΤΟΠΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΡΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟ ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Ο ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΓΑΓΕΙ ΣΕ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΕΣ.. ΑΥΤΟ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΑΠΟ ΟΛΕΣ.. ΟΣΕΣ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ, ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΦΡΕΝΤ ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ.. ΑΛΛΑ ΕΝ ΕΤΗ 2020, ΔΕΝ ΑΠΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!
ID #33882 | ημερομηνία: 2020-08-27
May Eve | 906 κριτικές
Ιδιαίτερο
Με κεντρικό θέμα την ελευθερία και τα δικαιώματα της γυναίκας (ή πιο σωστά την καταπάτηση αυτών) ξετυλίγεται η ιστορία της Τζουν, σε έναν διαφορετικό κόσμο από τον δικό μας. Σκοτεινό και δυστοπικο, εξαιρετικό ανάγνωσμα στο οποίο βασίστηκε και η ομώνυμη σειρά στην τηλεόραση.
ID #32065 | ημερομηνία: 2020-08-17
chillandreadblog.com | 77 κριτικές
Αξίζει να διαβαστεί!
«Η Ιστορία της Θεραπαινίδας» είναι ένα βιβλίο που έχει συζητηθεί πολύ και συζητιέται εδώ και πολλά χρόνια. Αν σκεφτεί κανείς πως κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα Αγγλικά το 1985 και στα Ελληνικά το 1989 και ακόμα συνεχίζει να είναι ανάμεσα στα βιβλία που όλοι θέλουν να διαβάσουν, τότε μάλλον είναι πολύ καλό. Η πρώτη του κυκλοφορία από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας ήρθε στα χέρια μου πριν μερικά χρόνια, αλλά δεν μπήκα στον κόπο να το διαβάσω. Τώρα που κυκλοφόρησε και η συνέχειά του με τίτλο «Οι Διαθήκες», το βιβλίο που χάρισε στην Άτγουντ το Βραβείο Booker για το 2019, πήρα και το συγκεκριμένο στην ανανεωμένη του έκδοση και με το εξώφυλλο που ταιριάζει με τις «Διαθήκες». Κάποιοι από εμάς που αγαπάμε τα βιβλία, έχουμε τα κολλήματά μας με όλα αυτά! Η ιστορία που διαβάζουμε είναι η αφήγηση μιας Θεραπαινίδας, της Τουφρέντ, μιας κατοίκου της Γαλαάδ. Η Γαλαάδ βρίσκεται εκεί που παλιά υπήρχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, μόνο που πλέον το καθεστώς αυτό έχει καταλυθεί και τη θέση του έχει πάρει ένα δικτατορικό ανδροκρατούμενο και θρησκευτικό καθεστώς. Δεν υπάρχουν πολλές ελευθερίες, στις γυναίκες ουσιαστικά καμία. Οι γυναίκες στη Γαλαάδ δεν έχουν καμία ιδιοκτησία. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς πως οι ίδιες είναι ιδιοκτησίες των αντρών. Υπάρχουν οι Σύζυγοι, που είναι αυτό ακριβώς που λέει η λέξη, οι σύζυγοι των αντρών της Γαλαάδ. Οι Μάρθες, που είναι ουσιαστικά οι υπηρέτριες του σπιτιού και φροντίζουν για το φαγητό και το σπίτι ή την οικογένεια γενικότερα. Οι Θεραπαινίδες, που είναι κι αυτές ουσιαστικά υπηρέτριες, μόνο που ο σκοπός της ύπαρξής τους είναι να δώσουν παιδιά στις άτεκνες οικογένειες και υπάρχουν και οι Θείες, οι οποίες φροντίζουν να εκπαιδεύουν και να χειρίζονται ή να τιμωρούν τις Θεραπαινίδες. Πρόκειται για ένα καθεστώς που τρομάζει. Η Άγουντ έγραψε το βιβλίο το 1985, βλέποντας την παρακμή στην οποία είχε πέσει ο άνθρωπος και η οποία συνεχίζει και μας ακολουθεί σαν γένος μέχρι και σήμερα. Τα ήθη έχουν εκτροχιαστεί, αν και από ότι μπορώ να καταλάβω, ένα από τα μεγάλα θέματα της εποχής ήταν οι εκτρώσεις, οι οποίες μπορεί και να έδωσαν το έναυσμα για τη συγκεκριμένη ιστορία. Η ελευθερία που έχει μια γυναίκα όσον αφορά στο σώμα της είναι κάτι που ακόμα συζητιέται, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολιτείες στην Αμερική που θεωρούν την έκτρωση έγκλημα και αναφέρομαι στη συγκεκριμένη χώρα ως δείγμα του Δυτικού πολιτισμού, ως ανεπτυγμένη χώρα. Σε άλλες αναπτυσσόμενες ή υποανάπτυκτες χώρες, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Οι ελευθερίες είναι μηδαμινές, πράγμα που μας φέρνει πολύ κοντά στο δημιούργημα της Άτγουντ. Πολύ φοβάμαι πως το συγκεκριμένο βιβλίο θα παραμείνει επίκαιρο για πολλά χρόνια ακόμα. Τη βάση του καθεστώτος την έχει στηρίξει στη Θρησκεία, και δη σε ένα είδος θρησκείας που τηρεί τις γραφές και τη Βίβλο. Από ολόκληρη τη Βίβλο, αυτό που κατάλαβαν αυτοί που έχουν πλέον την εξουσία είναι πως οι γυναίκες υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τους άντρες. Εφόσον οι γεννήσεις μειώθηκαν και τα παιδιά άρχισαν να εκλείπουν, αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ιακώβ και της Ραχήλ, θεωρώντας ότι υπεύθυνες ήταν μόνο οι γυναίκες, οι μόνες που θα μπορούσαν να είναι στείρες, ενώ οι άντρες δεν έφεραν καμία ευθύνη που δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδιά με τις συζύγους τους. Μια καθαρά αντρική αντίληψη και μετάφραση της Βίβλου που καθιστά τις γυναίκες αντικείμενα και έρμαια των αντρών, ανάξιες ακόμα και να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση. Μια κοινωνία που τρομάζει από το πόσο κοντά της μπορεί ήδη να βρισκόμαστε, παρά τα τόσο μεγάλα βήματα που έχουν επιτευχθεί σχετικά με την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των γυναικών. Δε θα θυμίσω τι σκέφτονται οι περισσότεροι κάθε φορά που τίθεται ένα ζήτημα που αφορά γυναίκα. Αν αξίζει τα χρήματα που πληρώνεται. Αν πήρε τη θέση με την αξία της ή με τα θέλγητρά της. Αν έφταιγε η ίδια για όσα της συνέβησαν. Αν προκάλεσε αυτή το βιασμό της με τα ρούχα που φορούσε ή με την ομορφιά της. Αν θα κατάφερνε τα ίδια επιτεύγματα αν ήταν άσχημη ή αν ήταν άντρας. Αν κανείς καταλαβαίνει πόσα πρέπει να αποδείξει μια γυναίκα στον εαυτό της και στους άλλους για να γίνει αποδεκτή από την κοινωνία στην οποία ζει. Αν και με ποιον τρόπο καταφέρνει να είναι εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγος, νοικοκυρά και μητέρα ταυτόχρονα. Αν έχει χρόνο για τον εαυτό της ή αν πρέπει να ζητήσει αυτό το χρόνο από κάποιον άλλο. Όλα αυτά τα αιώνια ερωτήματα έρχεται να μας θυμίσει η Άτγουντ και να ταράξει τα νερά και τα μυαλά μας. Δυστυχώς 35 χρόνια μετά είναι το ίδιο επίκαιρο όσο ποτέ!
ID #31934 | ημερομηνία: 2020-08-16
Efi | 67 κριτικές
Πραγματικό αριστούργημα
Από τα πιο καλογραμμένα κι ενδιαφέροντα βιβλίο της Άτγουντ. Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, δυσοίωνο, καθηλωτικό. Αγαπώ πολλά από τα βιβλία της. Αυτό, το ξεχωρίζω (όμως μόνο αυτό, όχι τη συνέχειά του, που βρήκα πολύ κατώτερη των ικανοτήτων και του ταλέντου της).
ID #31931 | ημερομηνία: 2020-08-16
Παπαδοπούλου Γεωργία | 127 κριτικές
Δυστοπικό- προφητικό
Η ιστορία της δημιουργίας ενός πατριαρχικού δικτατορικού καθεστώτος της Γαλαάδ στην Αμερική μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας του βιβλίου της Τουφρέντ. Οι γυναίκες πλέον αντιμετωπίζονται ως πλάσματα Β κατηγορίας, γυναίκες σύζυγοι, γυναίκες Μάρθες (υπηρέτριες), γυναίκες θεραπαίνιδες ( ερωμένες και για αναπαραγωγή). Ένα συγκλονιστικό βιβλίο για το πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος σε ένα μη δημοκρατικό μοντέλο όπου πλέον το αντρικό φύλο θα θεωρούνταν ανώτερο και κυρίαρχο.
ID #30473 | ημερομηνία: 2020-08-11
Τόνια Π. | 79 κριτικές
Αριστούργημα
Ένα βιβλίο με μοναδικά και βαθύτερα νοήματα που προσφέρει τροφή για σκέψη. Μέσω της σουρεαλιστικής πλοκής η Margaret Atwood με αριστοτεχνία περνά αξίες που θίγονται σε ένα ρεαλιστικό περιβάλλον και αφυπνίζει τον αναγνώστη. Το βιβλίο αυτό είναι αριστούργημα!!!
ID #29700 | ημερομηνία: 2020-08-07
Μαρία Δουζένη | 936 κριτικές
Καθηλωτικό!
Ιστορία που αν και έχει γραφτεί εδώ και 40 χρόνια περίπου, έχει μία εφιαλτική επικαιρότητα. Στην κοινωνία που περιγράφεται ακολουθούμε την ιστορία μίας γυναίκας που αντιδρά. Σε αυτή λοιπόν την εφιαλτική κοινωνία γόνιμες γυναίκες χωρίς βασικά δικαιώματα χρησιμοποιούνται ως μηχανές αναπαραγωγής από μία ελίτ και τα παιδιά τους με το που γεννιόνται απομακρύνονται από τις μάνες τους και είναι πλέον τέκνα του ζευγαριού που κατέχει τη θεραπαινίδα. Όσοι αντιτίθενται στους άρρωστους σκοπούς της ελίτ εκτελούνται ή εξορίζονται σε ραδιενεργές περιοχές όπου τελικά πεθαίνουν.
ID #28151 | ημερομηνία: 2020-07-29
Στράτος Χουβαρδάς | 80 κριτικές
Βιβλιο απ τα λίγα
Ενα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας! Με πολλά και βαθιά νοηματα. Η εφιαλτικη κοινωνία που περιγράφεται ειναι στ αλήθεια τοσο μακρινή απ τη πραγματικοτητα που ζουμε; Διαβάστε το και προβληματιστειτε...
ID #26845 | ημερομηνία: 2020-07-25
Σοφία Φράγκου | 9 κριτικές
Δυσοίωνο και προειδοποιητικό
Όταν ένας άντρας λέει ό,τι η έκτρωση είναι φόνος, η απάντησή μου είναι «όταν μείνεις έγκυος, κράτα το». Bιβλίο άκρως τρομακτικό, η θρησκειοκρατική δικτατορία που περιγράφει, μπορεί άνετα να συμβεί. Όλες οι διακρίσεις και η βία κατά των γυναικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που χαρακτηρίζουν την πραγματικότητά του, συμβαίνουν στο εδώ και τώρα. Πρέπει να το διαβάσει κάθε άνθρωπος που πιστεύει στην ισότητα των φύλων. Επίσης, τέλειο δωράκι για ναιμεναλλάδες.
ID #26787 | ημερομηνία: 2020-07-24
Reading | 57 κριτικές
Καλό
Αρκετά καλό, φυσικά καλογραμμένο (δεν περιμένεις κάτι διαφορετικό από την Άτγουντ), ομως για κάποιο λόγο δεν με ικανοποίησε τόσο όσο άλλα έργα της. Πάντως αξίζει.
ID #25590 | ημερομηνία: 2020-07-21
Τζέμα Δεσύλλα | 350 κριτικές
Νοσηρό
Δύσκολο, σκληρό και νοσηρό βιβλίο. Εκτιμώ πολύ την πένα της Μάργκαρετ Άτγουντ αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο μου φάνηκε αφόρητο. Η υπόθεση σίγουρα κρύβει βαθύτερα νοήματα για τις γυναίκες, τα αυταρχικά καθεστώτα και την επιρροή τους στους πολίτες τους. Ωστόσο, πρόκειται για ένα βαθιά σκληρό δυστοπικό βιβλίο που μου προκάλεσε αντικρουόμενα συναισθήματα.
ID #24573 | ημερομηνία: 2020-07-19
ΒΑΣΩ ΤΣΙΑΜΗ | 731 κριτικές
Δυστοπία
Από τα καλύτερα δυστοπικά βιβλία που έχω διαβάσει . Ένα μυθιστόρημα σπουδή στην θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο που παραμένει συγκλονιστικά επίκαιρο. Ένα βιβλίο που όλοι και όλες μας οφείλουμε να διαβάσουμε για να αντιληφθούμε την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης.
ID #17500 | ημερομηνία: 2020-07-12
Zen-X | 48 κριτικές
Συγκλονιστικό
Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβαζα από την Άτγουντ κι εντυπωσιάστηκα σε τέτοιο βαθμό, που έσπευσα να βρω όσα έργα της είχαν κυκλοφόρησε μέχρι τότε στην Ελλάδα, Μέχρι στιγμής δεν με απογοήτευσε ούτε στο ελάχιστο. Με όπλο της την υπεροχή γραφή, συνθέτει τόσο ιδιαίτερους χαρακτήρες, που όλα τα υπόλοιπα ωχριούν μπροστά στο βάθος και το μεγαλείο της σκέψης της. Αγαπημένη.
ID #16967 | ημερομηνία: 2020-07-12
Sideris Nt | 217 κριτικές
Δυνατό δυστοπικό μυθιστόρημα
Μια επίκαιρη δυστοπία και ένα βιβλίο για την θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο. Επίκαιρο και τόσο σύγχρονο μυθιστόρημα απ' την σπουδαία και αγέραστη Atwood, που διαβάζεται με αμείωτη ένταση.
ID #12556 | ημερομηνία: 2020-07-09
Άλκηστις Δογαντζη | 55 κριτικές
Σοκαριστικό!
Η πραγματικότητα που δημιουργεί η Ατγουντ είναι αποδοσμενη με εξαιρετικά λεπτομερή τρόπο. Ενα βιβλιο που ξεκινά συζητήσεις οχι μόνο για τη θέση της γυναίκας αλλά και για το πώς θα ήταν τα πράγματα σε μια άλλη κανονικότητα.
ID #11813 | ημερομηνία: 2020-07-09
Δέσποινα Τοκμακίδου | 50 κριτικές
Η Ιστορία της Θεραπαινιδας
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αυτό το μυθιστόρημα, όμως σίγουρα οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι "τροφή για σκέψη". Περιγράφει ένα δυστοπικο μέλλον όπου έχει επέλθει ένα απολυταρχικό καθεστώς που θέλει τις γυναίκες υποταγμένες και στερημένες από κάθε βασικό δικαίωμα. Εν μέσω όλων αυτών, μια γυναίκα μας διηγείται το δικό της παρόν και παρελθόν και ελπίζει, σιωπηλά μεν απελπισμένα δε, σε ένα πιο φωτεινό μέλλον. Η πένα της Άτγουντ φημίζεται για την αφοπλιστικη ωμότητα της και μεσω της αφήγησης της Τουφρεντ μας εξηγεί πως, υπό τις κατάλληλες συνθήκες η τυραννία μπορεί να ανθίσει σε οποιοδήποτε μέρος, όσο "δημοκρατικό" και αν έχει υπάρξει.
ID #10313 | ημερομηνία: 2020-07-08
Παναγιώτης Ανδρουλάκης | 16 κριτικές
Μάργκαρετ Άτγουντ - Η Ιστορία της Θεραπαινίδας
Γραμμένη στα μέσα της δεκαετίας του '80, η "Ιστορία της Θεραπαινίδας" είναι, θα έλεγε κανείς, ένα από τα πιο προφητικά βιβλία της εποχής του. Με περιεχόμενο που αγγίζει κάθε πλευρά της σύγχρονης πραγματικότητας, η Άτγουντ κατορθώνει να κρατήσει το αναγνωστικό της κοινό σε εγρήγορση: καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακραίος σεξισμός εις βάρος γυναικών, θρησκευτικός προσυλητισμός και θρησκειολαγνεία μέσω της παρερμήνευσης ιερών κειμένων, περιβαλλοντολογική καταστροφή. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Άτγουντ σε συνδυασμό με τις δυστοπικές, φουτουριστικές περιγραφές (ας κρατήσουμε ότι ο φουτουρισμός ξεκίνησε την περίοδο του ναζισμού και των ακραίων ρατσιστικών εκδηλώσεων) εγκλωβίζει το αναγνωστικό κοινό στις αλλεπάλληλες προσπάθειες της ηρωίδας να ξεφύγει από μια σύγχρονη, επίγεια κόλαση βιασμών, βανανιστηρίων και επιφανειακού καθωσπρεπισμού. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε γυναίκα και να ανυψώσει το ανάστημά της, κάθε άνδρας και να χαμηλώσει το δικό του!
ID #8867 | ημερομηνία: 2020-07-06
Μαρία Μιχαλάκη | 54 κριτικές
Μία δυστοπία κοντινή
Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, μετά την επιβολή ενός θεοκρατικού στρατιωτικού καθεστώτος, οι γυναίκες χωρίζονται σε δούλες ή αμαρτωλές που τιμωρούνται για τον πρότερο έκκλητο βίο τους. Αυτές που μπορούν ακόμη να τεκνοποιήσουν, αναλαμβάνουν ρόλους παρένθετων μητέρων, θεραπαινίδων, σε σπίτια πλουσίων και αρχόντων, όπου βιάζονται μία φορά το μήνα, με μοναδικό σκοπό την αναπαραγωγή. Η θεραπαινίδα Τουφρέντ, απογυμνωμένη από την ταυτότητα της, προσπαθεί να διασώσει ό,τι έχει απομείνει μέσα της από την αποκτήνωση. Μέσα από μία σκληρή πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η Άτγουντ σε ένα από τα κορυφαία της έργα, θέτει τη Γυναίκα στο επίκεντρο, την αποδομεί και μας δίνει όλα αυτά τα στοιχεία που την κάνουν Γυναίκα, μέσα από την αιχμηρή διαστρέβλωση της δυστοπίας. Παρά το ότι το έργο γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80, δυστυχώς παραμένει αληθινά επίκαιρο και μας θυμίζει ότι τελικά η δυστοπία μπορεί να μην είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε νέα -καταπληκτική- μετάφραση από τον Αύγουστο Κορτώ και αποτελεί ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους.
ID #8823 | ημερομηνία: 2020-07-06
Katerina Hatzitheohari (Curly bookish) | 36 κριτικές
Αριστούργημα!
Ένα σκληρό δυστοπικο μυθιστόρημα της #margaretatwood που στηλιτευει μια κοινωνία η οποία δείχνει το χειρότερό της πρόσωπο στις γυναίκες της, μετατρέποντάς τες σε μηχανές αναπαραγωγής. Μια ιστορία με ισχυρά πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα που σίγουρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Δύσκολο και βαρύ στη θεματική του όμως αξίζει να διαβάστει. Από τα λίγα μυθιστορήματα που δεν μπορούσα να αντιληφθώ εάν μου αρέσει ή όχι. Ίσως αυτός να ήταν και ο σκοπός του. Προφητικό στο έπακρο. Ένα mind blown βιβλιο που θεωρώ κλασικό.
ID #6839 | ημερομηνία: 2020-07-02
Εβίτα Παπαστεφανίδη | 423 κριτικές
Κλασσικό
Αυτό το βιβλίο της Άτγουντ, όπως και το αμέσως επόμενο, θα πρέπει να θεωρούνται κλασσικά και να διαβάζονται απ' όλους. Ένα δυστοπικό αριστούργημα, γραμμένο με μαεστρία, που βάζει στο επίκεντρο τη γυναίκα και τον "προορισμό" της. Μία αλληγορία για τη θέση της γυναίκας σε μία κοινωνία που ίσως να μην είναι πολύ μακρυά μας. Πέρα από τη γυναίκα, η Άτγουντ γράφει για τη δύναμη της εξουσίας- πολιτικής και μη- για τον πόλεμο, για τη θυσία της αξιοπρέπειας μπροστά στην επιβίωση, για την επανάσταση, για τη μητρότητα και τη σημασία της, για τον έρωτα. Είναι ένα βιβλίο που δε θα θέλετε να το αφήσετε από τα χέρια σας γιατί θα μαγευτείτε από τη σκληρότητα, την αμεσότητα, τους ήρωες, την πλοκή. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
ID #6794 | ημερομηνία: 2020-07-02
Normita | 179 κριτικές
.
(Το διάβασα μετά τις Διαθήκες) Μου άρεσε λιγότερο καθώς δεν είχε τόσο πολύ δράση. Και πολύ εσωτερικό μονόλογο (μη πω κλάψα) πολλές φορές ανούσιο. Πολλά πράγματα ως προς την χώρα (?) της Γαλααδ έμειναν άγνωστα, ως προς οργάνωση των θεσμών, την κοινωνία (φθηνόσύζυγοι wtf), τους κυβερνήτες και τι κάνουν, και πολλά άλλα. Δεν θα πω ότι δεν μου άρεσε, θα πω ότι δεν στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών μου. * δηλαδή ακόμη και στα βιβλία να διαβάζουμε το ποσό χάλια μπορεί να γίνει η θέση της γυναίκας;!*
ID #2807 | ημερομηνία: 2020-06-07
Irini Mandilara | 23 κριτικές
θεραπαινίδα
«Ήμασταν από τους ανθρώπους που δεν τους βρίσκεις στα χαρτιά. Ζούσαμε στους κενούς, λευκούς χώρους στις άκρες της εκτύπωσης. Μας δίνει περισσότερη ελευθερία. Ζούμε στα κενά μεταξύ των ιστοριών.»(μτφ της υπογράφουσας) Το πανέξυπνο, Μακιαβελικό αυτό μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1985. Είναι από τα πρώτα δυστοπικά έργα και κινείται στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το θρίλερ από την επιστημονική φαντασία. Η συγγραφέας του αντλεί την έμπνευση της κυρίως από τις γυναίκες της Παλαιάς Διαθήκης, τον πολιτικό και στρατιωτικό ολοκληρωτισμό, τον Αμερικανικό πουριτανισμό, τη σύγχρονη γυναίκα στη Μέση Ανατολή, την αλόγιστη ρύπανση και καταστροφή του περιβάλλοντος δημιουργώντας την σχεδόν σουρεαλιστική Gilead, ένα «Δυτικού Ημισφαιρίου Ιράν». «Κοιμόμασταν στο αλλοτινό γυμναστήριο. Το πάτωμα ήταν στιλβωμένο ξύλο, με ρίγες και κύκλους μπογιατισμένους, διότι εκεί άλλοτε παίζανε τα παιχνίδια• οι κρίκοι στις μπασκέ- τες ήταν ακόμη εκεί, αν και τα διχτάκια έλειπαν… Λαχταρούσαμε το μέλλον. Ποιος μας το ’χε μάθει αυτό το ταλέντο για αχορτασιά; Ήταν κάτι στον αέρα• κάτι που ίπτατο ακόμη, σαν υποψία, καθώς πασχίζαμε να κοιμηθούμε στα στρατιωτικά ράντζα που ’χαν στήσει σε σειρές, με κενά ενδιάμεσα ώστε να μην μπορούμε να μιλάμε. Είχαμε εμπριμέ σεντόνια, σαν παιδικά, και στρατιωτικές κουβέρτες, παλιές, που ακόμη έγραφαν ΗΠΑ. Διπλώναμε τα ρούχα μας προσεχτικά και τα αποθέταμε στα σκαμνάκια που είχαμε στα πόδια των κρεβατιών μας. Τα φώτα χαμήλωναν, αν και δεν έσβηναν τελείως. Η Θεία Σάρα κι η Θεία Ελίζαμπεθ περιπολούσαν• είχαν ηλεκτρικές βουκέντρες περασμένες σε θηλιές που κρέμονταν απ’ τις δερμάτινες ζώνες τους. Πιστόλια όχι, όμως – ούτε κι αυτές τις εμπιστεύονταν ένοπλες. Τα πιστόλια τα ’χαν οι Φύλακες, και τα ’χαν διαλέξει ει- δικά οι Άγγελοι. Οι Φύλακες δεν επιτρεπόταν να μπουν στο κτίριο παρά μόνον εφόσον τους φώναζαν, κι εμείς δεν μπορούσα- με να βγούμε, παρά μόνο για τους δυο περιπάτους μας καθ’ εκάστην, δυο δυο τον γύρο του γηπέδου του ράγκμπι, που τώρα το περιέκλειε συρμάτινος φράχτης με αγκαθωτό συρματόπλεγμα στην κορφή. Οι Άγγελοι στέκονταν έξω ακριβώς, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος μας. Μας ενέπνεαν φόβο, μα και κάτι ακόμα. Αν μας έριχναν έστω μια ματιά, αν μπορούσαμε να τους πούμε μια κουβέντα – κάποια ανταλλαγή θα μπορούσε να γίνει, έτσι νομίζαμε, κάποια συμφωνία, κάποια εκποίηση, είχα- με άλλωστε ακόμη τα κορμιά μας. Αυτή ήταν η φαντασίωσή μας. Μάθαμε να ψιθυρίζουμε άηχα σχεδόν. ..» (μτφ. Αύγουστος Κορτώ. Εκδόσεις Ψυχογιός, 2018) Η Offred είναι μία γυναίκα μόνη, γύρω στα τριάντα της χρόνια. Είναι κατεστραμμένη οικονομικά, σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και δεν γνωρίζει πλέον που βρίσκονται η κόρη κι ο εραστής της. Γρήγορα αναγκάζεται να εργαστεί ως θεραπαινίδα στη Δημοκρατία της Gilead, ένα ολοκληρωτικό και θεοκρατικό κράτος που έχει αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Λόγω των επικίνδυνα χαμηλών ποσοστών αναπαραγωγής, στις θεραπαινίδες έχει ανατεθεί να γεννούν παιδιά για τα ελίτ ζευγάρια που έχουν πρόβλημα να συλλάβουν. Η Offred (εξ)υπηρετεί το Διοικητή και τη σύζυγό του, Serena Joy, μία πρώην ψάλτισσα του Ευαγγελίου και συνήγορο των «παραδοσιακών αξιών». Το Offred δεν είναι το πραγματικό όνομα της . Τα ονόματα των θεραπαινίδων γυναικών αποτελούνται από τη λέξη «of(του)» ακολουθούμενη από το όνομα του Διοικητή της θεραπαινίδας. Κάθε μήνα, όταν η Offred βρίσκεται στο σωστό σημείο του εμμηνορροϊκού κύκλου της, πρέπει να έχει μία απρόσωπη σεξουαλική επαφή με τον Διοικητή, ενώ η Serena κάθεται πίσω της κρατώντας τα χέρια της. Η ελευθερία της Offred, όπως άλλωστε και η ελευθερία όλων των γυναικών, είναι τελείως απαγορευμένη. Μπορεί να αφήσει το σπίτι μόνο για να ψωνίσει, η πόρτα στο δωμάτιό της απαγορεύεται να κλείνει τελείως και η Eyes, η μυστική αστυνομική δύναμη της Gilead, παρακολουθεί κάθε δημόσια κίνηση της . Καθώς η Offred μιλάει για την ιστορία της καθημερινής της ζωής κάνει συχνά αναφορές στο παρελθόν, από τις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να αναδημιουργήσει τα γεγονότα που οδήγησαν στην αρχή του μυθιστορήματος. Στον παλιό κόσμο, πριν από τη Gilead. Οι αρχιτέκτονες της Gilead ανέβηκαν στην εξουσία σε μια εποχή έντονης πορνογραφίας, πορνείας και βίας κατά των γυναικών – όταν η ρύπανση και οι χημικές διαρροές οδήγησαν σε μείωση των ποσοστών γονιμότητας. Χρησιμοποιώντας το στρατό, δολοφόνησαν τον Πρόεδρο και τα μέλη του Κογκρέσου και ξεκίνησαν πραξικόπημα, υποστηρίζοντας ότι θα αναλάμβαναν προσωρινά την εξουσία. Κατάργησαν τα δικαιώματα των γυναικών, απαγορεύοντας στις γυναίκες να κατέχουν περιουσία ή θέσεις εργασίας. Έκτοτε οι γυναίκες θα πρέπει να είναι υποτακτικές στους άνδρες και να ασχολούνται αποκλειστικά με τα παιδιά που γεννούν… Η Offred για να ξεπεράσει την υποτίμηση, τον εξαναγκασμό, την υποδούλωση, τα βασανιστήρια και το φόβο της θανατικής καταδίκης προσκολλάται στη ψυχική υγεία βασιζόμενη σε απλές απολαύσεις. Βάζει λοσιόν στο ξερό της δέρμα, καπνίζει, θυμάται τις ευχάριστες στιγμές των παλιών καλών εποχών με τη μητέρα της, τον αγαπημένο της, την κόρη της. Είναι αναγκασμένη να πει την ιστορία της, για να ανακουφίσει έτσι τη μοναχική της ύπαρξη και να αντέξει τη ζοφερή πραγματικότητα. Της αρέσει να κοιτά μέσα από ένα γυαλί τον νυχτερινό ουρανό ανακτώντας έτσι τη ψυχραιμία της και την ελπίδα πως θα καταφέρει να δραπετεύσει από τους τρόμους της Gilead. Σε συνεντεύξεις που δόθηκαν κοντά στη δημοσίευση του μυθιστορήματος της , η Margaret Atwood επεσήμανε ότι όλες οι καταπιεστικές κοινωνικές πρακτικές που περιγράφει στο The Handmaid’s Tale έχουν ιστορικά προηγούμενα. Η συγγραφέας υποστηρίζει πως, οι ελευθερίες των γυναικών στα τέλη του εικοστού και στις αρχές του 21ου αιώνα μπορεί να μην είναι τόσο ασφαλείς όσο οι σύγχρονες γυναίκες θέλουν να πιστεύουν. Προτείνει ότι όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση, για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα επιτρέψουμε αυτές τις οπισθοδρομικές πρακτικές να κερδίσουν πάλι έδαφος. Στο μυθιστόρημα αυτό, ένα υπερσυντηρητικό θρησκευτικό κίνημα έχει εξαλείψει τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά η Atwood ανησυχεί για τις απειλές κατά της γυναικείας ελευθερίας από οποιαδήποτε ομάδα, ακόμα και από φεμινίστριες. Η μητέρα της Offred επί παραδείγματι είχε αγωνιστεί για μια κοινωνία στην οποία οι γυναίκες θα ήταν ασφαλείς και μακριά από την οποιαδήποτε μορφή ανδρικής βίας, αλλά δεν είχε κάνει τίποτε για τα πορνογραφικά περιοδικά και βιβλία. Η Atwood ξεκίνησε να γράφει το έργο αυτό την άνοιξη του 1984, όταν διέμενε στο ακόμη διχοτομημένο από το Τείχος Βερολίνο με τη βοήθεια μίας παλιάς, νοικιασμένης, γραφομηχανής. Σαν πρώτο τίτλο του έργου σκέφτηκε το Offred. Επηρεασμένη από το διαχρονικό έργο του Chaucher «Canterbury Tales» το μετονόμασε στον τελικό τίτλο Handmaid’s Tale. Το μυθιστόρημα αυτό μεταφράστηκε σε 40 γλώσσες, μεταφέρθηκε στο κινηματογράφο, έγινε όπερα, μπαλέτο και τηλεοπτική σειρά. Η Atwood έχει ρωτηθεί επανειλημμένως γιατί δεν αποκάλυψε ποτέ το πραγματικό όνομα της Offred δίνοντας πάντα την ίδια απάντηση: «τόσοι πολλοί άνθρωποι στην ιστορία έχουν αλλάξει τα ονόματά τους ή απλά έχουν εξαφανιστεί από αυτήν». «»Η νύχτα πέφτει. Ή έχει πέσει. Και γιατί αυτό .. η νύχτα να πέφτει, αντί να ανεβαίνει, σαν την αυγή; Ωστόσο, αν κοιτάξετε ανατολικά, κατά το ηλιοβασίλεμα, μπορείτε να δείτε τη νύχτα να ανεβαίνει, όχι να πέφτει. Το σκοτάδι ανυψώνεται στον ουρανό, από τον ορίζοντα, όπως ένας μαύρος ήλιος πίσω από ένα συννεφιασμένο πέπλο . Όπως ο καπνός από μια αόρατη φωτιά, μια γραμμή φωτιάς ακριβώς κάτω από τον ορίζοντα, μια φωτιά ή μια πόλη που καίγεται. Ίσως η νύχτα να πέφτει επειδή είναι βαριά, μια χοντρή κουρτίνα που σηκώνεται πάνω από τα μάτια. Μάλλινη κουβέρτα.» (μτφ. της υπογράφουσας)
Top5 βιβλίων με τις περισσότερες κριτικές στην κατηγορία
Η σιωπηλή ασθενής (148)
Michaelides Alex
Διόπτρα
Η φάρμα των ζώων (128)
Orwell George
Κάκτος
Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες (110)
Owens Delia
Δώμα
Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια (107)
Lee Harper
Bell / Χαρλένικ Ελλάς
Ο αλχημιστής (107)
Coelho Paulo
Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη